Κλασσικά Εικονογραφημένα...

(φωτο... wikipedia)

Να 'μαστε πάλι ένα βήμα πριν από τις κλασσικές μεγάλες οικογενειακές γιορτές....

Αυτή τη φορά Πάσχα.

Αμ έλα μου ντε που δεν την βλέπω την ανάσταση για ακόμα μία χρονιά.

Τα προεόρτια ήχησαν εδώ και βδομάδες.
Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου. Τόσα χρόνια το ίδιο σκηνικό, το ίδιο σενάριο, τα ίδια λόγια, οι ίδιες αντιδράσεις... Και φυσικά χωρίς χαρά,χωρίς ηρεμία...

Οι λόγοι πολλοί, οι αφορμές ακόμα περισσότερες.... Κάποιοι από αυτούς ίσως σοβαροί-σημαντικοί, άλλοι πάλι απλά παιδαριώδεις....

Οι αντοχές έχουν μειωθεί και δυστυχώς οι αντιδράσεις είναι συνήθως καταιγιστικές.

Έχω τα θέλω μου, έχουν τα πρέπει τους.... και δεν μπορούμε να βρεθούμε κάπου στη μέση.

Αυτή τη φορά η μετακίνηση θα γίνει από τη μεριά μου προς την εμπόλεμη ζώνη. Η ουδετερότητα της περιοχής μου ΔΕΝ τους συγκίνησε φέτος, οπότε τα φαινόμενα θα είναι πιο μπερδεμένα.

Τόσα χρόνια τα ίδια λόγια και πάλι μυαλό δεν βάζω... Μα τι θα κάνω δεν ξέρω ακόμα... Μετέωρος με τις σκέψεις μου, τυραννώ την ηρεμία μου και μάλλον αποφεύγω να δώσω μία δραστική λύση, για να μην πληγώσω αγαπημένους ανθρώπους μου.

Αυτές οι σκηνές που ζω από παιδί, θα με στοιχειώνουν για πάρα πολλά χρόνια ακόμα. Να γιατί προτιμώ την μοναξιά και την αφάνεια, αυτές τις μέρες των παραδοσιακών οικογενειακών γιορτών. Να γιατί προτιμώ την ασφάλεια της προσωπικής μου βάσης παρά την μετακίνηση προς την οικογένεια. Να γιατί έχω ξεκόψει από τους συγγενείς. Να γιατί φροντίζω να πνίγω τον πόνο μου και να μην τον μεταφέρω σε γνωστούς και φίλους.

"Αμήν" 

όπως λέει ένα καλός μου φίλος και "πατέρας"