Έχω χάσει τον μπούσουλα...

Να 'μαι πάλι εδώ με ένα ερώτημα που μου τριβιλίζει το μυαλό εδώ και χρόνια....  

"Είμαστε διαφορετικοί ή οι άλλοι δεν είναι σαν και εμάς;"

Δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης

Τι ώρα είναι;

 

Τι ώρα είναι;

"Η ώρα είναι δώδεκα

οι πόρτες σφαλισμένες

και τα μουνιά ξεσκέπαστα

κ' οι πούτσες κορδωμένες"

- Είσαι τρελός, ρε!!!
- Εσύ, όμως, δεν μπορείς να γίνεις ποτέ τρελός.
- Γιατί;
- Γιατί κανένας βλάκας δεν τρελλαίνεται. Για να τρελλαθείς, πρέπει να έχεις κάποιο περίσσευμα σε μυαλό.

"Αμήν"
Ν. Χ. Κράββαρης
"Στροφές"

strofes.blogspot.com

Στοιχεία της φύσης

Σκύρος, Πάνω από τις Τρεις Μπούκες

Όταν τα στοιχεία της φύσης αποφασίσουν να δείξουν τη δύναμή τους, τότε η νίκη είναι δική τους.

Δυστυχώς έτσι είναι και οι βλάκες που αντιμετωπίζουμε καθημερινά ... ανίκητοι καθώς για χρόνια "παίζουν εντός έδρας" και έχουν μεγάλη εμπειρία στην βλακεία. Κανένας λογικός άνθρωπος δεν είναι σε θέση να πέσει στο επίπεδό τους και να μπορέσει να τους νικήσει.

Οπότε καταλήγουμε να αντιστεκόμαστε σαν το δέντρο που έχει λυγίσει από τον μόνιμο αέρα και προσπαθούμε να κρατηθούμε από τις βαθιές μας ρίζες (ιδανικά) για να επιβιώσουμε στο άγονο και αφιλόξενο τοπίο που περιβάλλεται από ανθρώπους με ανύπαρκτα ιδανικά.

Ένα τέτοιο σκληροτράχηλο τοπίο απαιτεί τρομερή αντοχή, ευελιξία και προσαρμοστικότητα για να μπορέσει κάποιος να επιβιώσει.

Θέμα ισορροπίας

Θέα της Λιναριάς από τον Αγ. Παντελεήμονα, Σκύρος

Η ψυχολογία μου τον τελευταίο καιρό είναι όπως το κάδρο της φωτογραφίας ... έχει απ' όλα.

Από τη μία μεριά έχω την ομορφιά και τη γαλήνη του καταπράσινου τοπίου. Υπάρχει η ηρεμία του γαλάζιου και τέλος τα βάσανα και οι δυσκολίες του ξερού και βραχώδες τοπίου. Μέσα σε όλα αυτά μη ξεχνάμε και το καμένο τοπίο στο κέντρο, το οποίο προσπαθεί να αναγεννηθεί.

Όλα στη ζωή μας είναι θέμα σωστών ισορροπιών. Το πρόβλημα είναι ότι εδώ και χρόνια τις έχω χάσει. Ακόμα χειρότερα κάθε χρονιά τα ίδια προβλήματα αναμοχλεύονται και έρχονται πανηγυρικά στην επιφάνεια.

Πότε θα βάλω μυαλό; Πότε θα μάθω από τα λάθη μου; Πότε θα απελευθερωθώ από τα πρέπει μου....;

Εκεί όπου το γαλάζιο ενώνεται..

Ακρ. Λιμνονάρι, Α.N.A άκρο Σκύρου

Να 'μαι στη Σκύρο.... Στη μέση του Αιγαίου... Μακριά από την ηπειρωτική Ελλάδα μετά από πολλά χρόνια.

Μια άγρια ομορφιά που σε ταξιδεύει χρόνια πίσω, σε όμορφες απλές παιδικές μνήμες από τα ταξίδια μου στην Ελλάδα και από τον τόπο που μεγάλωσα.

Ένα νησί παράξενο, όπου όταν μετακίνησε στην ενδοχώρα δεν βλέπεις θάλασσα. Αντιθέτως το τοπίο είναι ορεινό και μοιρασμένο Βόρεια σε ένα πανέμορφο πευκοδάσος και Νότια σε ένα ατελείωτο βραχώδες ορεινό τοπίο με σχιστολιθικά πετρώματα καλυμμένα με πουρνάρια και κούμαρα.

Η κύρια ασχολία των κατοίκων είναι η κτηνοτροφία. Σε όλο το οδικό δίκτυο θα δεις μπροστά σου κατσίκια σε κατάσταση ελεύθερης βοσκής να περιφέρονται και να βόσκουν αμέριμνα.

Ο αριθμός των μόνιμων κατοίκων δεν ξεπερνά τις 3.000 , οπότε πρακτικά όλο το νησί είναι ένα μικρό χωριό, με όλα τα καλά και κακά μίας μικρής κλειστής κοινωνίας.

Ελπίζω ότι στο διάστημα που θα παραμείνω εδώ να καταφέρω να τα βρω με τον εαυτό μου και να ξαναβρώ τους χαμένους στόχους μου...