Ωστόσο το μπέρδεμα στο κεφάλι μου όλο και μεγαλώνει. Ποια είναι πλέον τα ιδανικά μου, τα πιστεύω μου, τα όνειρά μου...;;;
Μεγαλώνω και το κεφάλι μου πάει να σπάσει από τα διλήμματα που με τριγυρίζουν. Για τους περισσότερους θα έλεγα ότι αυτά τα προβλήματα είναι ανούσια και μηδαμινά. Αν το καλοσκεφτώ λογικά, ίσως και εγώ εκεί γύρω θα καταλήξω....
Να όμως που από την άλλη διαπιστώνω πόσο διαφορετικός άνθρωπος είμαι σε σχέση με τη μάζα που κυκλοφορεί. Το νιώθω, το διαπιστώνω και το βιώνω καθημερινά μέσα από τις κοινωνικές μου συναλλαγές.
Ανδρώθηκα και συνεχίζω να μεγαλώνω και να εξελίσσομαι μέσα σε ένα κλειστό, αυστηρό κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο κυριαρχούν οι δικοί του ξεχωριστοί κανόνες συμπεριφοράς. Η επαφή μου με την πραγματικότητα του μέσου καθημερινού ανθρώπου είναι για λίγες μόνο ώρες καθημερινά.
Αυτό το ειδικό περιβάλλον είναι απαιτητικό, υποτακτικό και απόλυτα ιεραρχικό. Σου στερεί κάθε είδος δημιουργικότητας καθώς τις σωστές και δημιουργικές σου ενέργειες τις καρπώνεται σχεδόν πάντα ο προϊστάμενός σου ή ο ανώτερός σου ενώ εσύ απλά παρουσιάζεσαι στην καλύτερη ως πιόνι στη σκακιέρα της εξέλιξης. Τα λάθη φυσικά σε στιγματίζουν και σε στοιχειώνουν.
Καλώς ή κακός έχω αρχίσει να συμφιλιώνομαι ....κάπως.... με την παραπάνω κατάσταση. Όμως δεν μπορώ ακόμα με τίποτα να συμφιλιωθώ με τα παρακάτω:
- Όσα χρόνια και να περάσουν (πριν φτάσω σε καθεστώς συνταξιοδότησης.... λεεεέμεεε τώωωωραααα...) δεν μπορώ να έχω μία σταθερή αμετακίνητη βάση για να φτιάξω - οργανώσω τη ζωή μου. Ακόμα και αν αποκτήσω ιδιόκτητη κατοικία, μετά από κάποιο διάστημα θα με αναγκάσουν να μετακινηθώ σε άλλη περιοχή στα πλαίσια των επαγγελματικών μου υποχρεώσεων.
- Όταν καταφέρω να βρω τη σύντροφό μου και θελήσουμε να συζήσουμε και τελικά να παντρευτούμε, η γυναίκα μου θα είναι καταδικασμένη και αναγκασμένη να αφομοιωθεί στους επαγγελματικούς μου ρυθμούς και υποχρεώσεις. Θα αναγκαστεί να παρατήσει οποιαδήποτε μόνιμη δουλειά κάνει και να καταφύγει σε εφήμερες προσλήψεις σε δουλειές του ποδαριού που δεν θα τις εξασφαλίζουν ασφάλιση και εξέλιξη.
- Τα παιδιά μας θα αναγκαστούν να μεγαλώσουν μακριά από μια καλά οργανωμένη και στέρεη οικογενειακή στέγη, έχοντας σπανίως πρόσβαση σε συγγενείς και παππούδια, ενώ σε τακτά-άτακτα διαστήματα θα αλλάζουν και φίλους καθώς και τόπο κατοικίας.
- Υπάρχει σοβαρή περίπτωση να υποχρεωθώ να μετακινηθώ μόνος μου μακριά από την οικογένειά μου για διάστημα ετών μιας και τα έξοδα και οι επιπτώσεις μιας οικογενειακής μετακόμισης να είναι χειρότερα σε σχέση με τη μετακίνηση μόνος μου.
- Η κοινωνική μου ζωή και ο κοινωνικός μου κύκλος διαταράσσονται με κάθε μου μετακίνηση.
- Σε εποχές δύσκολες (οικονομικά και κοινωνικά) είμαι μακριά από τους ανθρώπους που θα μπορούσαν να με στηρίξουν άμεσα, είτε υλικά είτε ψυχικά, και έτσι είμαι αναγκασμένος να τα φέρνω βόλτα μόνος μου και να προσπαθώ να διατηρήσω την κοινωνική μου υπόσταση μη δίνοντας διακαιώματα σχολιασμού στο άμεσο κοινωνικό και εργασιακό μου περιβάλλον.
Τα τελευταία 15 χρόνια ζω και επιβιώνω με τις παραπάνω μεταβλητές στη ζωή μου. Δεν έχω ζήσει τα ανέμελα χρόνια ενός φοιτητή, μιας και από τα 18 μου δουλεύω σαν το σκυλί. Αν και είχα από νωρίς λεφτά στα χέρια μου, έχω στερηθεί πάρα πολλά, μόνο και μόνο για να είμαι σε θέση να συντηρώ τον εαυτό μου και το σπίτι που νοικιάζω. Υπό άλλες συνθήκες ίσως να είχα και μία μικρή περιουσία, αλλά δυστυχώς τα ρημάδια δεν περισσεύουν για τίποτα επιπλέον πέρα από τα αναγκαία της επιβίωσης (θέλετε το πιστεύετε).
Αυτή η κατάσταση με έχει κάνει υπερβολικά αυτοσυντήρητο... σε τέτοιο βαθμό ώστε να νιώθω άβολα όταν κάποιος άλλος/η με περιποιείται (π.χ. ένα μαγειρεμένο φαγητό, φιλοξενία σε κάποιο σπίτι, συμμάζεμα στο σπίτι μου στα πλαίσια φιλοξενίας, κλπ). Βέβαια αυτό δεν είναι καν λογικό και φυσιολογικό, ωστόσο δηλώνω ότι νιώθω άβολα. Για να ελαφρύνω το κλίμα και να το κάνω πιο εύπεπτο χαρακτηρίζω αυτές τις μη φυσιολογικές συμπεριφορές μου ως "γεροντοπαραξενιές" και προσπαθώ να διακωμωδώ την κατάσταση.
Σίγουρα τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται ή τα παρουσιάζω... Αυτές οι συνθήκες με ωθούν να διατηρώ μία υπερβολικά αμυντική στάση απέναντι στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.
Στο μεν επαγγελματικό κοινωνικό σύνολο, φροντίζω να εγκαθιστώ δικλείδες ασφαλείας και να αποφεύγω την υπερβολική κοινωνική συναναστροφή με συναδέλφους για να αποφύγω προστριβές και παρεξηγήσεις. Ακόμα και για αυτή μου την πράξη σχολιάζομαι και κρίνομαι αρνητικά (κοινωνικά και επαγγελματικά) από αρκετούς συναδέλφους, οι οποίοι αδυνατούν να κατανοήσουν το νόημα της φράσης "παραγνωριστήκαμε". Κάθε πρωί δίνω ραπόρτο για κάθε τι που κάνω. ΔΕΝ θα τους δώσω και ραπόρτο για την προσωπική μου ζωή!
Στο ελεύθερο κοινωνικό σύνολο, συνήθως αντιμετωπίζω από τον κόσμο μια εχθρότητα και καχυποψία ή οποία πηγάζει από το είδος της δουλειάς μου. Τις περισσότερες φορές με θεωρούν κινητό πορτοφόλι, έτοιμο να επιχορηγήσει τις τοπικές τους ασχολίες και επιχειρήσεις. Στις ελάχιστες περιπτώσεις, αφού πρώτα καταφέρουν να εκτιμήσουν τον εσωτερικό μου κόσμο και να ακούσουν κάποιες από τις απόψεις μου για την καθημερινότητα ξεκινάει και η εκτός δουλειάς κοινωνική μου ζωή. Και φυσικά αυτό συμβαίνει μόνο με σκεπτόμενους ανθρώπους οι οποίοι δεν ακολουθούν τα πρότυπα της μάζας.
Έτσι λοιπόν παραμένω επιλεκτικός με τις παρέες μου και ακόμα περισσότερο με τους φίλους μου. Αυτή όμως η διαδικασία δεν μου ανοίγει τους κοινωνικούς μου ορίζοντες. Επίσης διακατέχομαι και από μία φοβία να ψάξω και να προχωρήσω σε μία σοβαρή σχέση και αυτό γιατί ΔΕΝ επιθυμώ η σύντροφός μου να επωμισθεί τα προβλήματα που προκύπτουν από τις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις. ΔΕΝ θέλω να της καταστρέψω τα όνειρα για ένα σταθερό σπίτι με οικογένεια και μία υγιή επαγγελματική εξέλιξη. Αλήθεια στη σημερινή εποχή, ποια σκεπτόμενη γυναίκα με αξίες και ιδανικά θα προτιμήσει να συμπορεφθεί σε μία τέτοια ζωή;
Αυτά είναι κάποια στοιχεία που απαρτίζουν τη διαφορετικότητά μου. Καθώς εξελισσόμαστε οι παράμετροι της καθημερινότητάς μας τροποποιούνται συνεχώς. Το ερώτημα είναι εμείς πώς θα καταφέρουμε να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα και να εξελιχθούμε μέσα από τα προβλήματα που ανακύπτουν.
Τον καιρό αυτό μου έχει καρφωθεί στο κεφάλι να παρατήσω πανηγυρικά την τρέχουσα δουλειά μου και να προσπαθήσω να χαράξω μία νέα επαγγελματική πορεία που θα καλύπτει τις αξίες μου, τα ιδανικά μου, τη δημιουργικότητα και τη διάθεση για έρευνα και εξέλιξη. Ωστόσο δυστυχώς ΔΕΝ έχω έτοιμη κάποια εναλλακτική λύση αλλά ούτε και κάποιο τρόπο αυτοσυντήρησης για ένα χρονικό διάστημα 6-12 μηνών το οποίο θα μου έδινε τη δυνατότητα να ξεκινήσω μια εμπεριστατωμένη επαγγελματική έρευνα.
Τα όρια και οι αντοχές μου στενεύουν και φοβάμαι ότι θα αναγκαστώ να κατεβάσω το κεφάλι και να αφομοιωθώ ως πλήρως αναλώσιμος στο υπάρχον εργασιακό καθεστώς μου.
Αυτή η ιδέα πραγματικά με τρομάζει.... και τα όνειρά μου είναι χαμένα μέσα στη σύγχυση του μυαλού μου. Τώρα είναι που χρειάζομαι ένα στήριγμα για να προχωρήσω στο επόμενο βήμα, όποιο και αν είναι αυτό.
Και μέσα σε όλες αυτές τις σκέψεις-προβλήματα έχουμε και το μεγάλο εθνικό μας βραχνά... τα οικονομικά.... όπου μέσα στους επόμενους μήνες τα πράγματα είναι τόσο ρευστά για όλους μας, και το μόνο που σκεφτόμαστε καθημερινά είναι το πώς θα τα φέρουμε εις πέρας με τόσα λίγα χρήματα που έχουμε στα χέρια και το πώς θα επιβιώσουμε και θα καλύψουμε τις βιοποριστικές μας ανάγκες και υποχρεώσεις. Έτσι λοιπών καταλήγουμε με ένα ακόμα μεγάλο άγχος στην καθημερινή μας μάχη.
Βλέποντας αυτή την κατάσταση σου γεννιέται το ερώτημα.... Αν τώρα δεν τα φέρνω βόλτα, αν κάνω οικογένεια τι θα γίνει; Πώς θα επιβιώσουμε 2-3-4 άτομα; Πώς θα θρέψω τα παιδιά μου; Πώς θα τα μεγαλώσω και τι εφόδια θα είμαι σε θέση να τους προσφέρω ακόμα και αν κάνω το σκατό μου παξιμάδι;
Όσο και αν προσπαθώ να κλείσω αυτή την ανάρτηση τόσο περισσότερα βγαίνουν στην επιφάνεια. Το άλλο κακό είναι ότι τα γράφω και δύσκολα τα συζητάω πρόσωπο με πρόσωπο με κάποιον άλλον. Γιατί εδώ στο νησί δεν έχω και κάποιο σοβαρό άνθρωπο να συζητήσω τέτοιου είδους προβληματισμούς και την άλλη στιγμή να μην έχει βγάλει παράρτημα παραπληροφόρησης. Εδώ κυριαρχεί ο κοινωνικός σχολιασμός και οι παρέες ανάγκης. Τα απλά συνεπακόλουθα μιας μικρής κλειστής κοινωνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου