Παίζουμε...;;;

Παίζουμε ή τον παίζουμε;

Τώρα τελευταία έχει γίνει της μόδας να μας ξεχνάνε και να κοιτάνε την πάρτη τους, ασχέτως εάν ψάχνουμε από κάπου να πιαστούμε, από κάπου να πάρουμε μια ανάσα για να συνεχίσουμε το κολύμπι στα σκατά.

Εμείς τους έχουμε συμπαρασταθεί, στο παρελθόν, φάγαμε και κολυμπήσαμε στα σκατά τους, ασχέτως αν πνιγόμασταν στο δικό μας λάκκο με σκατά. Τώρα που ήρθε η σειρά τους να λερωθούν λίγο τραβώντας μας από τα δικά μας σκατά, προτιμούν τον εύκολο δρόμο του κόβω πέρα και σε γράφω στ' αρχίδια/μουνί μου, γιατί έχω από μόνος(η) μου τα δικά μου ψυχολογικά (που μου έλυνες ως καλός μαλάκας τόσο καιρό και θα συνεχίσεις να μου τα λύνεις μιας και θα σε εκμεταλλευτώ για όσο καιρό το επιθυμώ)!!!

Να θυμάστε... στην κρεμάλα σημαντικό ρόλο παίζουν το σχοινί, ο κόμπος και ο δήμιος για ένα γρήγορο ανώδυνο θάνατο. Διαφορετικά θα σπαρταράτε σαν το ψάρι έξω από το νερό.

Η επιλογή δική σας!!!

Τέλος να γνωρίζετε το εξής...:

Το ΑΝΤΙΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΟ ΛΕΩ! Φεύγω και ΔΕΝ ξαναγυρίζω . + -

Άνοιξη

Ήρθε η Άνοιξη!


Βγήκαν τα καρότα!


Χειροκρότα! 
    Χειροκρότα!

Αλλεργία στις "μαλακίες"....

Ο ποιητής σωστά το έθεσε:

"Όλοι έχουν δικαίωμα στη μαλακία, υποχρέωση κανείς!!!"

Ωστόσο τις τελευταίες ημέρες νιώθω ότι ο κόσμος γύρω μου νιώθει υποχρεωμένος έναντι της μαλακίας, με αποτέλεσμα να την προσφέρει απλόχερα.

Λοβοτομημένα μυαλά, ανύπαρκτα ιδανικά, σχέσεις γαμημένες, άνθρωποι λαλημένοι και εθιμοτυπικά με παραπομπές σε λάθος εποχές.

Η παπαρολογία και η προπαγάνδα στο μεγαλείο τους... Άντε να δούμε πόσα θα είναι τα θύματα. Πάντως αυτές τις μέρες έχω αποκτήσει μία ανεξήγητη αυτόματη αλλεργία στα παραπάνω φαινόμενα...

Απλά δεν ξέρω σε ποιον τυχερό "άνθρωπο"  θα αδειάσω τη χαβούζα μου!!!???!!!

Αη Ντοντ φαητ χερ.... κάστανο (aka major apalepsia disorder)

Η δασκάλα παρουσιάζει στα αμερικανάκια έναν καινούριο συμμαθητή τους,
τον Ιάπωνα Σακίρο Σουζούκι (γιο του διευθυντή της Σόνυ) και το μάθημα
αρχίζει με μικρές ερωτήσεις ιστορίας.

- Για να δούμε λοιπόν, πόσο καλοί είστε στην αμερικανική ιστορία;
... ... λέει η δασκάλα.

15 χρόνια...σαν σήμερα

15 χρόνια περιορισμός

15 χρόνια στερήσεις

15 χρόνια μακριά από οικογένεια και φίλους

15 χρόνια μοναξιάς

15 χρόνια μιας καταναγκαστικής κατάστασης στα πλαίσια της επιβίωσης

15 χρόνια μιας διαφορετικής ζωής

...και είναι μόνο η αρχή

Ο τοίχος απέναντι...

Πάντα έχω ένα τοίχο απέναντί μου... και χρόνια τώρα του μιλάω!

Αν δεν τα πω μαζί του, ίσως να λαλήσω...