Αλλαγές

Και να 'μαστε πάλι εδώ.....

Πέρασε πάνω από ένας μήνας για να πάρω την απόφαση να γράψω δυο αράδες - και αυτές με το ζόρι. Σκοπός είναι να θυμίσω στον εαυτό μου ότι εξακολουθώ να σκέφτομαι και ότι μέσα σε όλο αυτό το χάος υπάρχει και ένα μικρό κομμάτι λογικής.

Είχα χρόνια να ζήσω τέτοια πίεση και αβεβαιότητα. Να νιώθεις ότι κάθε ώρα που περνάει φέρνει και κάτι διαφορετικό. Σταθερότητα σε απόψεις και αποφάσεις να μην υπάρχει. Υπεκφυγές, μισόλογα, πισώπλατα μαχαιρώματα, φήμες, συνωμοσίες, ίντριγκες, "σπασμένο τηλέφωνο".... Όλα αυτά σε ένα χώρο όπου περιμένεις να υπάρχει η απόλυτη οργάνωση και πειθαρχία.

ΣΚΑΤΑ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΣΑΣ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!! Όλοι οι αυλικόλακες μαζεμένοι για να φιλήσουν κατουρημένες ποδιές. Δεν έχετε κάκαλα να υποστηρίξετε την γνώμη σας. Ρίχνετε το μπαλάκι στους μικρούς, τους πετάτε στα βαθιά και τους αφήνετε να μάθουν κολύμπι. Αλλά και όσοι από αυτούς ξέρουν κολύμπι, έρχεστε δίπλα με την βάρκα και τους κοπανάτε με τα κουπιά για να βουλιάξουν.... γιατί φοβάστε ότι αυτοί θα μπουν και θα βγάλουν το φίδι από την τρύπα και μετά θα το ρίξουν στον κόρφο σας.

Ένα σας λέω.... ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΧΑΣΟΥΜΕ!!! Ότι κερδίσαμε με κόπο και αίμα, τα χάσαμε μέσα σε μια μέρα. Αυτή τη στιγμή πληρώνουμε λάθη δικά σας. Και με την πρώτη ευκαιρία θα το ανοίξουμε το ρημάδι μας και θα μιλήσουμε αντρίκια.

Ήδη μια φορά νιώσατε τη γλώσσα μας να σας μαστιγώνει και το μόνο που κάνατε ήταν να μας κοιτάτε με το σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδας. Δεν μπορούσατε να αρθρώσετε λέξη. Καμία απάντηση, καμία δικαιολογία δεν έβγαινε από τα χίλια σας. Με το κεφάλι σκυμμένο παραδεχτήκατε λάθη σοβαρά, αλλά και πάλι ήταν σαν να μην έγινε τίποτα, μιας και εμείς οι "καλοθελητές" προτιμήσαμε να σας καλύψουμε. Όχι γιατί μας νοιάζει τι θα απογίνεται αλλά επειδή δεν θέλουμε άλλο βούρδουλα στην πλάτη μας.

Ο καιρός περνά και σύντομα ό,τι σπείρατε θα θερίσετε.

Πρωινή ρουτίνα

Είναι δύσκολο να γυρίζεις πρωί στο σπίτι και να μην βρίσκεις κάτι να κάνεις.

Επιστρέφεις, κάνεις ένα μπάνιο να φύγει η βρωμιά του προηγούμενου 24ωρου από πάνω σου και φτιάχνεις τον 1ο 2ο 3ο... καφέ της ημέρας που έχει ξεκινήσει πριν το χάραμα. Το ραδιόφωνο κολλημένο στην "συχνότητα", μόνιμη παρέα στην φασαρία της πόλης και στην ησυχία των τοίχων του δωματίου.

Η κούραση βγαίνει εκεί που απλά κάθεσαι και εκτελείς την ρουτίνα του πρωινού σερφαρίσματος... mail, RSS feeds, καιρός. Τα μάτια γίνονται βαριά και τα βλέφαρα κλείνουν. Το κεφάλι γέρνει ανάλογα με το πως κάθεσαι και ακολουθεί τις προσταγές της βαρύτητας.

Ανοίγεις το πρώτο υπνοπαραθυράκι που συναντάς και χώνεσαι στο χώρο του Μορφέα. Ως κλέφτης περιπλανιέσαι και κλέβεις λίγο πολύτιμο χρόνο ξεκούρασης και αναζωογόνησης. Ξαφνικά ξυπνάς και επιστρέφεις στην πραγματικότητα. Κοιτάς το ρολόι και συνειδητοποιείς ότι έχουν περάσει μόνο ελάχιστα δευτερόλεπτα. Κοιτάς γύρω σου και ρωτάς τον εαυτό σου:
"Και τώρα τι κάνουμε....; Πάμε καμιά βόλτα.... αλλά με ποιόν; Ποιος δεν δουλεύει σήμερα; Ο άλλος θα έχει ξυπνήσει;"

Χωρίς να το καταλάβεις έχει περάσει μια ολόκληρη ώρα και εσύ δεν έχεις κουνηθεί από τη θέση σου. Εδώ ξεκινάει η ταβανοσκόπιση. Αν κάνεις το λάθος να μεταφερθείς από την καρέκλα στον καναπέ ή το κρεβάτι τότε απλά διαλέγεις πλευρό και ξεχνάς ότι υπάρχει χρόνος. Διαφορετικά ανοιγοκλείνεις τα υπνοπαραθυράκια και ίσως αποφασίσεις τι θα κάνεις.

Και έτσι οι μέρες φεύγουν και χάνουμε πολύτιμες στιγμές μιας και η σπίθα της στιγμής δεν βρίσκει αρκετά εύφλεκτο υλικό για να μεταμορφωθεί σε φωτιά.

Και οι μέρες φεύγουν

Δύσκολες μέρες για την αφεντιά μου. Το κεφάλι μου γυρίζει, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ και όμως προσπαθώ να γράψω τις σκέψεις μου. Βαριέμαι υπερβολικά. Μου φταίνε όλα και τίποτα μαζί. Είμαι στον κόσμο μου. Από αύριο το πρωί επιστρέφω στην δουλειά.... Όσο το σκέφτομαι τόσο δεν θέλω να γυρίσω. Η ψυχή μου φωνάζει "άλλαξε καριέρα", οι ανάγκες μου λένε "σκάσε και κάτσε εκεί που είσαι".

Τελικά είναι δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες. Το βασίλειο έχει άμεσες υποχρεώσεις και εγώ περιπλανιέμαι σε μια ουτοπία υψηλών ιδανικών. Αυλικοί και κόλακες χλευάζουν στο πέρασμά μου, ενώ οι πιστοί μου ιππότες βρίσκονται μακριά στην δικιά τους ιερή αποστολή για την ανακάλυψη του βασιλείου που θα σεβαστεί τα υψηλά ιδανικά μας, που θα μας δεχτεί στην επικράτειά του και θα δώσει υλική μορφή στις προσδοκίες μας.

Πότε μαζί, πότε χώρια ενώνουμε τις δυνάμεις μας και κυκλοφορούμε στο βασίλειο του χάους με το κεφάλι ψηλά, με κυνική διάθεση για τα παρατράγουδα που συναντάμε και με αδελφική αγάπη για τους λίγους που μας κατανοούν και μας σέβονται.

Τροβαδούροι της μιζέριας μας, ταξιδιώτες του μυαλού μας, ποιητές του σύμπαντος, πορευόμαστε σε άτακτα τέμνουσες τροχιές. Βάζουμε να πιούμε και πρώτα κερνάμε τις ψυχές, μετά τη ζωή και στο τέλος την τρέλα.

Είθε οι δυνάμεις του σύμπαντος να μας δίνουν δύναμη και προστασία!!!

Hail, Hail, Hail.

καφές

Κάτι απογεύματα με καφέ και τσιγάρο. Έτσι θα μπορούσε να είναι η ζωή μας αν δεν τρέχαμε με τα καθημερινά μας προβλήματα και τις βλαμένες έγνοιες μας. Χαλαρές καταστάσεις βαρεμάρας, ηρεμία και καφές, κουβεντούλα και όλα καλά.

FW: nomizw prepei na to diavasoun oloi...

Το κείμενο που ακολουθεί, ελήφθη με e-mail από γνωστό σε γνωστό και φαντάζομαι ότι συνεχίζει να ταξιδεύει.

Πρέπει να τονίσω ότι δεν γνωρίζω άμεσα ή έμμεσα τον αρχικό αποστολέα και συγγραφέα, αλλά η περιγραφή που γίνεται δεν παύει να με συγκινεί και να μου θυμίζει τις μαύρες ημέρες των πυρκαγιών αυτού του καλοκαιριού, τα θύματα, τις υπερπροσπάθειες των απλών ανθρώπων, των πυροσβεστών, και των εναέριων πληρωμάτων και τεχνικών των αεροσκαφών, καθώς και την αδυναμία συντονισμού του κρατικού μηχανισμού.

Εύχομαι πραγματικά να μη χρειαστεί να ξαναζήσουμε τέτοιες μαύρες ώρες καταστροφής.

--------------------------------------

Subject: FW: nomizw prepei na to diavasoun oloi..
Date: Thu, 30 Aug 2007 15:43:25 +0300
From: ibardi(at).......-cards.gr (ommited for privacy reasons)
To: [many recepients (removed fro privacy reasons) ]

Subject: ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟ ΜΟΥ ΝΙΚΟ ΦΙΛΙΠΠΟΠΟΥΛΟ ΟΠΟΥ ΠΛΑΪ ΠΛΑΪ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΔΙΝΑΜΕ ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ


Ο αποστολέας του email είναι φίλος, εθελοντής δασοπυροσβέστης, και το κείμενο που ακολουθεί είναι γραμμένο από έναν από τους συναδέλφους του!

21/8/2007

"Σημειώνεται ότι δεν υπήρξαν σοβαροί τραυματισμοί λόγω της πυρκαγιάς πλην ενός πυροσβέστη ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο «Σισμανόγλειο» με αναπνευστικά προβλήματα."

Είναι πολύ παράξενο να διαβάζεις τη ζωή σου μέσα από την αποστειρωμένη λογική της δημοσιογραφίας..

Θα ήθελα να ξεχάσω
τα 3-4 πρόβατα που δεν πρόλαβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα ακούγαμε να σκούζουν καθώς μας πλησίαζε η φωτιά, και εκείνο το σκυλάκι που παρέμεινε σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που πανικόβλητο κατάλαβε οτι δεν υπάρχει σωτηρία.. τα αφεντικά του λείπαν διακοπές και κανείς δεν μας ειδοποίησε για αυτό.. Θα ήθελα να ξεχάσω τα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν απο τα πεύκα καθώς γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός και τα είδα στον αέρα να φτερουγίζουν για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα.. Θα ήθελα να ξεχάσω τα τρομαγμένα πρόσωπα των συναδέλφων μου όταν είδαμε τις 50μετρες φλόγες να μας ζώνουν από παντού Θα ήθελα να ξεχάσω τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των ιδιοκτητών όλων των σπιτιών τριγύρω μας όταν άρχισαν να γλύφουν τα σπίτια τους οι φλόγες Θα ήθελα να ξεχάσω όλους αυτούς που ήρθαν με τζιπάκια κάνοντας χειρόφρενα και πατώντας γκάζι μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα, χωρίς να μας βοηθάνε όταν τα ρουθούνια μας τρέχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη, Θα ήθελα να τους ξεχάσω όταν προσπαθούσαμε να φύγουμε κόβωντας μάνικες και δεν μπορούσαμε επειδή είχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο μπροστά μας Θα ήθελα επίσης να ξεχάσω όλους αυτούς που πίναν καφέ και μας ειρωνεύονταν την ώρα που δίναμε και ίσα που κρατούσαμε την ψυχή μας Θα ήθελα να ξεχάσω αυτούς που τραβούσαν πανικόβλητοι τις εγκαταστάσεις μας και μας άφηναν εκτεθειμένους στις φλόγες Θα ήθελα να ξεχάσω τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων στον ασύρματο όταν τους κύκλωνε η φωτιά Θα ήθελα να ξεχάσω αυτή τη λαίλαπα που δεν υπήρχε τρόπο να φρενάρεις και λαίμαργα κατάπιε τις όμορφες περιοχές που κάποτε χαρήκαμε ώς παιδιά και τα παιδιά μας δεν θα ξέρουν οτι υπήρχαν


Μα δεν θα ξεχάσω
εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων που τελευταία στιγμή μας δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς που μας περιτριγύρισαν Μα δεν θα ξεχάσω τους συνάδελφους απο Αταλάντη που ήρθαν να μας βοηθήσουν σε μια ξένη για αυτούς περιοχή Μα δεν θα ξεχάσω όλες τις κυβερνήσεις έως τώρα που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να χτίζουν, που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς και κοροιδεύουν τους Εθελοντές. Μα δεν θα ξεχάσω το κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε, πόσο μάλλον ενα ευχαριστώ, για να μήν θίξει την επιτηδευμένη ανικανότητα του μπροστά στα συμφέροντα. Μα δεν θα ξεχάσω οτι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα να σταματήσουμε ενα μέτωπο 500 μέτρων, να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα.. Θα βοηθήσει να μπορέσω να κοιμηθώ όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου. Μα δεν θα ξεχάσω την όμορφη τραυματιοφορέα που μου συμπαραστάθηκε όταν δεν είχα αναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς που πέσαν πάνω μου και μου ξαναδώσαν μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό που ξεχείλιζε απο ανθρωπιά και καλοσύνη. Σας ευχαριστώ.

Και δεν θα ξεχάσω
να λέγομαι ακόμα άνθρωπος και να χρωστάω στη φύση ενα μεγάλο συγνώμη για όλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος μου. Η απορία μου είναι οι βίλες που θα χτίσετε θα έχουν νόημα εαν δεν υπάρχει πια πράσινο γύρω σας; Όταν ο αέρας θα μυρίζει στάχτη και θα σου καίει τους πνεύμονες; πώς διάολο θα αναπνέετε εσείς κει πάνω και εμείς εδώ κάτω; πώς περιμένω απο ενα κράτος με στημένες εκλογές και προκάτ κόμματα να δημιουργήσει ενα καλύτερο μέλλον απο τις στάχτες που έχουν γεμίσει τα πνευμόνια μου...

Λίγη στάχτη στα μαλλιά...
δολοφόνοι...